11f4.8MLU2015

Ε: Άρα, λοιπόν, βρήκατε ένα πολύ ήσυχο μέρος για να διαβάσετε το παραμύθι με την ησυχία σας, να μην σας ενοχλεί ο Κωνσταντής, ε;

Ν: jati ta ta sk’isi.

Ε: Τι είχε κάνει ο Κωνσταντής;

Ν: jati ðen ton pirame epiði θa ta sk’isi.

E: Α, επειδή θα τα σκίσει. Τα σκίζει; Βρε τον Κωνσταντή, ενώ εμείς είπαμε πώς τα φερόμαστε τα βιβλία; Τι κάνουμε;

N: ta prosexume.

Ε: Τα προσέχουμε, έτσι είπαμε, δε διαβάζουμε πότε; Όταν τρώμε διαβάζουμε;

Ν: osi

Ε: Ούτε όταν πίνουμε.

N: ute

E: Τι άλλο;

N: otan pinume nero.

E: Όχι, γιατί θα τα βρέξουμε, τι άλλο; Δεν τα πιάνουμε με…

Ν: me ta v(r)omika x’erja.

E: Έμα, ποτέ, ούτε τα σκίζουμε, το πιο σημαντικό, γιατί αυτά τι κάνουν;

Ν: klene.

E: Κλαίνε και τι άλλο; Εσύ άμα κοπείς, δεν πονάς; Κι αυτά, λοιπόν, αν τα σκίζουμε τι κάνουν;

Ν: ponane.

E: Πονάνε φυσικά, εντάξει;

N: ne.

E: Τι χρώμα είχε το παραμύθι σου; Θυμάσαι τι χρώμα ήταν απ’ έξω το παραμύθι;

Ν: prasino.

E: Πράσινο; Αυτό σ’ αρέσει το χρώμα; Το δικό σου το αγαπημένο το χρώμα ποιο είναι;

N: kok’ino.

Ε: Το κόκκινο, μα φυσικά, το κόκκινο και με το κόκκινο τι φτιάχνεις; Πολλές….

N: karðjes.

Ε: Στις ζωγραφιές της η Ευδοξία φτιάχνει πάρα πολύ όμορφες καρδιές, ε; Και τις βάφει με ποιο χρώμα;

Ν: kok’ino.

Ε: Γιατί αυτό τι είναι, είπαμε;

Ν: oreo xroma.

Ε: Ωραίο χρώμα. Ευδοξία, στο σπίτι έχετε ζωάκι;

Ν: ((λέει ‘ts’, δηλαδή ‘όχι’))

Ε: Στο μαγαζί ο μπαμπάς μήπως;

Ν: osi

Ε: Δεν έχετε, ε; Σ’ αρέσουν όμως τα ζωάκια; Ε; Ποιο ζωάκι σ’ αρέσει πιο πολύ;

N: s(t)ospitimu exume γatules.

Ε: Πού τις έχετε τις γατούλες;

Ν: tis exume etso ðen tis exume mesa.

Ε: Αα, και τις ταΐζεις;

N: osi apla tis vlepume

E: Μήπως είναι οι γατούλες αυτές που λέμε, οι αδέσποτες, που κυκλοφορούν στο δρόμο;

Ν: οsi ine se spitx’a, perpatane.

Ε: Α, είναι σε σπίτια και περπατάνε, α μάλιστα, θα ήθελες να έχεις μία μέσα στο σπίτι;

Ν: ox’i

E: Όχι, κι εγώ συμφωνώ. Άλλο ζωάκι που ήθελες να έχεις μέσα στο σπίτι; Όχι; Κανένα ζωάκι; Κανένα; Γιατί; Γιατί κι αυτά τι θέλουν, το χώρο τους είπαμε, γιατί τα καταπιέζουμε άμα τα έχουμε μέσα στο σπίτι, δεν είναι στο φυσικό τους περιβάλλον, έτσι δεν είναι;

Ν: ne.

Ε: Όπως εμείς θέλουμε να είμαστε στο σπίτι μας, έτσι θέλουν και αυτά το σπίτι τους, σωστά; Μάααλιστα. Του Κωνσταντή του αρέσουν τα ζώα; Βλέπει τις γατούλες;

N: tis vlepi ala tis fovate.

Ε: Αλήθεια; Γιατί τις φοβάται, τι φοβάται μην τον κάνουν τι, τι κάνουν οι γατούλες;

Ν: ðe kseri ti kanun ine mik(r)os, ðe milai.

Ε: Εσύ πού ξέρεις τι κάνουν οι γατούλες;

Ν: γratsunane.

Ε: Άμα τις θυμώσουμε πολύ, τι κάνουν;

Ν: γratsunane.

Ε: Αμάν… είναι πονηρές, ε;

Ν: k’ an tis px’asume.

Ε: Kι αν τις πιάσουμε ε; Αν τις πιάσουμε, επίσης γρατσουνάνε, γιατί γρατσουνάνε, ξέρεις; Γιατί κι αυτές φοβούνται οι καημένες, νομίζουν ότι εκείνη την ώρα τι θα τις κάνουμε εμείς;

Ν: (θ)a tis xtipisume.

E: Ε έτσι και αμύνονται και αυτές, βγάζουνε τα νύχια τους και γρατσουνάνε.

Ν: ne.

Ε: Ε; Μάλιστα, τι χρώμα έχουν οι γατούλες που βλέπεις εκεί που περπατάνε;

Ν: ðjafora, mavres, gri.

Ε: Α, είναι πολύχρωμες… χμμ… είναι όμορφες, τα μάτια τους;

Ν: ðe ksero.

E: Δε ξέρεις;

N: ((ts = όχι))

E: Bλέπουνε πολύ καλά, ξέρεις, έχεις δει γατούλα πώς γυαλίζουνε τα μάτια της; Γιατί βλέπουν τόσο καλά θυμάσαι; Τι είπαμε πριν;

Ν: ((ts = όχι))

Ε: Τι τρώνε;

Ν: psarja

Ε: Αα πονηρές, τρώνε πολλά ψάρια και βλέπουνε πολύ καλά, ε; Ευδοξία μου, στη γειτονιά σου τι άλλο βλέπεις εκτός από γατούλες;

Ν: tipota alo mono…

E: Τίποτα άλλο; Τι άλλο έχει εκεί στη γειτονιά, μόνο σπίτια; Μικρά ή μεγάλα;

N: mikra k’e meγala

Ε: Τα μεγάλα τι είναι, πώς τα λέμε; Τα μεγάλα σπίτια… πολύ…

Ν: meγala

Ε: Πολυκα…

N:

Ε: Πολυκατοικίες.

N: ne

Ε: Έχει πολυκατοικίες, ε; Μμμ, εσύ σε πολυκατοικία μένεις;

Ν: ne

Ε: Μεγάλη;

Ν: ne arketa, edatsi

Ε: Και τώρα το καλοκαίρι δηλαδή εκεί θα μένεις; Ή θα πας σε άλλο σπίτι;

Ν: to kalok’eri epiði θa kano k’e ban’a, θa mino liγo se alo spiti.

Ε: Σε ποιο σπίτι αγάπη μου;

Ν: jati ek’i ex’i k’e θalasa.

Ε: Πού έχει θάλασσα;

N: sti, ston platamona, ine ta spitx’a mas afta, ine sto xorjo

Ε: Αλήθεια; Πώς το λένε το χωριό;

Ν: pirjeto.

Ε: Αλήθεια; Είναι όμορφο το χωριό σου; Α, θα έρθω κι εγώ, θα με καλέσεις, θα έρθω να κάνουμε μπάνιο μαζί, πού κάνεις μπάνιο;

Ν: e, e θa… to kalok’eri θa su po jati tora ðe θimame

Ε: Α, δε θυμάσαι, να με πάρεις όμως τηλέφωνο να μου πεις πού είσαι να έρθω να σε βρω, σωστά;

Ν: ne

Ε: Ε; Και τι άλλο κάνεις το καλοκαίρι; Κάνεις μπάνιο και πώς περνάς τη μέρα σου, τι άλλο κάνεις;

Ν: kala.

Ε: Καλά; Δηλαδή τι κάνεις και περνάς καλά;

Ν: pezo me tin amo, pezi k’e o ko(n)stadis me ta kuvadak’a.

E: Ναι.

N: k’e pezume, pername kala.

Ε: Aλήθεια;

N: eγo emaθa na kano ban’o sorisosivio k’e mono me b(r)atsak’a.

E: Aλήθεια; Μεγάλωσες, νομίζω, τώρα πια, ε; Και σε λίγο θα αρχίσεις να βγάζεις και τα μπρατσάκια, μόνη σου πια, ελεύθερη, θα κάνεις και βουτιές, κάνεις βουτιές;

Ν: ((ts = όχι))

Ε: Δε μπορείς ε; Φοβάσαι;

Ν: ne

Ε: Εε, θα μάθεις όμως, ποιος σου έμαθε να κολυμπάς, ο μπαμπάς ή η μαμά;

Ν: i mama.

E: H μαμά ε; Η μανούλα, όλα αυτή η μανούλα τα κάνει. Την αγαπάς πολύ τη μανούλα, ε; Τι είναι για εσένα η μανούλα ;

N:

Ε: Τι είναι;

Ν:

Ε: Όταν τη βλέπεις τη μανούλα σου, τι νιώθεις;

Ν: tin aγapao

E: Tην αγαπάς πολύ, ε; Χαίρεσαι δηλαδή, την αγαπάς πολύ, είναι σαν ένα όμορφο…

N: luluði

Ε: Λουλούδι ε; H μανούλα μας. Δηλαδή εσύ μόνο με την άμμο παίζεις το καλοκαίρι; Όταν είσαι στο σπίτι, τι κάνεις;

N: pezo me tis kukles

Ε: Ναι.

N: me tuvlak’a

Ε: Α, έχεις και τουβλάκια, φτιάχνεις πύργους; Ζωγραφίζεις; Zωγραφιές έχεις;

Ν: ο ko(n)stadis me enoxli ta sk’izi ðen ipame;

Ε: Α, είπαμε ότι τα σκίζει ο Κωνσταντής, αλλά σκίζει και τις ζωγραφιές όχι μόνο τα βιβλία;

N: sk’izi k’e tis zoγrafx’es.